FOTOGRAFIE
Aniela Ludwika Kawalska, urodzona 27 lipca 1866 roku w Rogolinie, córka Aleksandry Osuchowskiej i Marcina Kawalskiego. Zmarła w Warszawie 16 czerwca 1939 roku
Mieczysław Zambrzycki, urodzony 26 czerwca 1861 roku w Rzęzawach, syn Ludmiły Wilhelm i Jana Kantego Zambrzyckiego. Zmarł w Wąchocku 24 czerwca 1921 roku
Obydwa zdjęcia rodziców wykonane w 1889 roku w ra-
domskiej pracowni Józefa Grodzickiego. Jej dewizą było:
NIEPOGODA NIE ROBI RÓŻNICY W ZDJĘCIACH
NA ŻĄDANIE MOŻNA MIEĆ KOPIE
Władysław Zambrzycki
z siostrą Stasią (zmarła mając dwanaście lat)
w 1901 roku 
Aniela Zambrzycka
w 1929 roku 
Wanda Zambrzycka-Czapska
w 1960 roku | Działo się w Radomiu 19 (31) grudnia 1891 roku, o godzinie trzeciej po południu. Przybył Mieczysław Zambrzycki, urzędnik radomskiego Urzędu Gubernatorskiego, trzydzieści pięć lat mający, w towarzystwie Adama Borowskiego, urzędnika Zarządu Majątków Państwowych, i Wincentego Majewskiego, inżyniera w Radomiu, pełnoletnich mieszkańców Radomia, i przedstawili nam niemowlę płci męskiej urodzone w Radomiu 2 (14) listopada tego roku, o godzinie ósmej rano, przez jego ślubną małżonkę Anielę z domu Kawalską, dwadzieścia pięć lat mającą. Niemowlęciu dano imię Władysław, a świadkowie chrztu byli: Adam Borowski i Ludmiła Zambrzycka – Wincenty Majewski i Adela Jaroszewska. Niniejszy akt został odczytany i podpisany w obecności świadków. Metrykę tłumaczył z rosyjskiego Andrzej Sikorski | 
Siostry:
Wanda
(1899–1971)
oraz Zofia
(1901–1981)
w 1905 roku 
Mieczysław Zambrzycki
w 1920 roku 
Zofia Zambrzycka-Babińska
w 1934 roku |
|
Władysław Zambrzycki w 1956 roku Zdjęcie zrobione z okazji otrzymania nagrody
Miasta Stołecznego Warszawy za Pamiętnik Filipka |
Władysław Zambrzycki (trzyma w rękach pluszowego misia) z Hieronimem Osuchowskim, stojącym obok, na letnisku u rodziny Kawalskich w 1921 roku. Siedzą: pierwsza z lewej strony Maria Temler, żona Henryka Kawalskiego; pierwsza z prawej jego siostra, Maria. Chłopiec na kolanach Marii to Andrzej Kawalski; za kilkanaście lat zostanie lekarzem, który po Powstaniu Warszawskim trafi do obozu w Pruszkowie, by uratować tam wiele osób – w tym i ciężko chorego Władysława Zambrzyckiego. Pisarz, ukrywający się od 5 marca 1943 roku pod nazwiskiem Borkowski, pojechał potem do Krakowa, skąd – po rekonwalescencji – przeniósł się do Gdańska. Znalazł tam chwilowe zatrudnienie w palarni kawy unrrowskiej.
 |  | Władysław Zambrzycki (po lewej stronie na obydwu zdjęciach) i Julian Babiński (mąż Zofii, współwydawca „Merkuriusza Polskiego”) we Włoszech latem 1939 roku |
W 1947 roku po przyjeździe do Warszawy poprzedzonym procedurą powrotu do prawdziwego nazwiska, Władysław Zambrzycki osiadł wraz z siostrą Wandą przy ul. Poselskiej 5. W trzyizbowym mieszkaniu kwaterunkowym zajmowali szesnastometrowy pokój podzielony szafą na dwa „kojce” – jak pisze w swoim artykule Kazimierz Moczarski. Przy tym miniaturowym stoliku powstały powieści: Pamiętnik Filipka, W oficynie Elerta oraz Kwatera Bożych Pomyleńców. Zdjęcie z maja 1951 roku
Jesienią 1959 roku Władysław Zambrzycki przeniósł się wraz z siostrą Wandą (stoi na pierwszym zdjęciu z założonymi rękoma) do nowego mieszkania przy ul. Międzynarodowej 43. Mieszkania niezbyt może wielkiego i źle wykończonego, co w PRL było normą – ale nareszcie własnego. Fotografie zrobione latem 1960 roku podczas odwiedzin Marii Pajzderskiej (córki Wandy) z mężem Andrzejem i synem Pawłem.
Napisz do nas
